از ابتدای خلقت انسان، سفر همگام و همراه با زندگی افراد بوده است. تاریخ نشان می دهد که مسافرت و جهانگردی به قدمت تمدن است. مردم تمدن های ماقبل تاریخ با انگیزه به دست آوردن غذا، دوری از خطر و نقل مکان به آب و هوای مساعد، مسافرت می کردند. با افزایش مهارت و کسب فنون، نیاز انسان به زندگی بدوی و خانه به دوشی کاهش یافت.
بعد از به وجود آمدن امپراطور های عهد باستان زیربناهای اقتصادی باعث به وجود آمدن جاده و راه های آبی گردید و همچنین وسایل نقلیه ابزاری برای سهولت و پیمودن راه ها شد. اولین مسافران نمایندگانی از دولت ها بودند که از جانب حکام، به مناطق دور دست اعزام می شدند تا جنگ های قبیله ای را اداره و از شهروندان مالیات و خراج بگیرند.
با افزایش مهارت و کسب فنون، و همچنین بهبود وضعیت مالی در دوره حکومت خانواده های سلطنتی مسافرت با قصد تجارت و تفریح انجام می گرفت و کم کم در طول تاریخ مردمانی با انگیزه های متنوع تصمیم به سفر گرفتند.
واژه توریست برای نخستین بار در قرن شانزدهم و در فرانسه مطرح شد. در ابتدا توریست به اشراف زادگانی گفته می شد که برای تکمیل تحصیلات و کسب تجربه های لازم زندگی اقدام به مسافرت می نمودند. بعدها در فرانسه این اصطلاح درباره ی کسانی به کار می رفت که برای سرگرمی و وقت گذرانی و گردش به فرانسه سفر می کردند و بعدها با تعمیم بیشتر به کسانی اطلاق می شد که اصولا به این منظور به سفر می رفتند.
واژه های «جهانگرد»، «بازدید کننده» و «مسافر» در قاموس صنعت جهانگردی معانی ویژه ای دارند. سازمان توسعه و پیشرفت و همکاری اقتصادی (OECD) جهانگرد را شخصی می داند که خارج از محل اقامت همیشگی خود، دست کم 24 ساعت در حال گردش و سیاحت باشد.
سازمان جهانی جهانگردی نیز، جهانگرد یا توریست را این گونه تعریف می کند: توریست کسی است که بیش از 24 ساعت، به قصدی، غیر از کار در جایی، خارج از موطن خود به سر می برد.
گردشگر: گردشگر، کسی است که به محلی غیر از محل زندگی خود برای مدتی کمتر از 12 ماه مسافرت کند و هدف از ماندنش کسب درآمد، در آن محل سفر کرده، نباشد.
مسافر: مسافر کسی است که بین دو یا چند مکان سفر کند.
سازمان جهانی جهانگردی، همچنین برای جهانگردان یک شبه و گردشگران یک روزه نیز، تعریف های خاصی ارائه کرده است:
گردشگر یک شبه: جهانگرد یا گردشگر یک شبه، کسی است که دست کم یک شب را در یک اقامتگاه عمومی یا خصوصی در محل مورد بازدید، به سر برد.
گردشگر یک روزه: گردشگری که شب را در یک اقامتگاه عمومی یا خصوصی در محل مورد بازدید به سر نمی برد، گردشگر یک روزه نامیده می شود.
منابع:
1) فلاحی، کیومرث، استراتژی وعملیات در مدیریت تور، چاپ دوم، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی، 1392
2) چاک. وای. گی با همکاری ادواردو فایو – سولا، جهانگردی در چشم انداز جامع، چاپ پنجم، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی، 1387
3) رضوانی، علی اصغر، جغرافیا و صنعت توریست، چاپ دوم، دانشگاه پیام نور، 1374
4) سایت سازمان جهانی جهانگردی (www2.unwto.org)
همین که منابع رو گذاشتید واقعا کاره خوبی کردید
مرسی عالی بود
شعار جذب گردشگر سال 99
Welcome to the cemetery of human error
دریچه ای دیگر در راه توسعه صنعت گردشگری
گردشگری مرگ گردشگری پایان زندگی
شاید تنها تبلیغ جذابی باشد که در این سال بتوانیم برای ایران انجام دهیم و حتما مخاطب خودش را دارد