آرشیو عکس ها و خاطره ها > عکس ها و خاطراتی از صعود به قله دماوند

مریم قرائی نوشته:

عمار عزیز که آدم وقتی انرژیش می دید از خودش شرمنده می شد. از طرف هر دومون از عمار تشکر می کنم. به خاطر پذیرایی بسیار به جا و با کیفیت و همه جانبه.

انگار نیازهای همه مون رو درک می کرد و در لحظه برآورده می کرد.

عمار جان شاید کارت خیلی سخته و گاهی هیچ توجیهی نداشته باشه با اون همه زحمتی که می کشی اما باور کن تک تک لحظات امیدبخش و زیبایی که برای ما ساختی همه جرقه های انرژی های مثبت و عشقی هست که از ما به سمت زندگی تو پرتاب خواهد شد و من مطمئنم چون با عشق کار می کنی نتیجه ش رو می بینی چون هر انرژی که بدی همون رو از طبیعت دریافت می کنی.

ببخشید خیلی نوشتم. اما دوست داشتم بگم بی نظیری عمار. امیدوارم همیشه همینطور بمونی.

 پیمان چایچی نوشته:

با سلام، یک خاطره و درس از صعود دماوند تیر ماه 94

خب فکر می کنم از دو منظر می شه این صعود رو مورد بررسی قرار داد: منظر ورزشی و منظر ارزشی یا کمی و کیفی.

در منظر ورزشی یا کمی ما با تلاش و صرف هزینه و شرکت در تمرینات سه گانه گروه و رهبری خوب و مقتدرانه عمار تونستیم بلندترین قله ایران رو فتح کنیم. کاری که می شه گفت کار هر کسی نیست و از این روی به همه تبریک میگم.

ولی دوستان می دونید اگه روزی تله کابین توی دماوند زده بشه و یا امکاناتی فراهم بشه که در عرض دو ساعت ما رو به قله ببره چقدر کار ما بی ارزش می شه؟ تا حالا فکر کردید کسانی که قبل از سال 57 که تاسیس تله کابین توچال بوده اونجا رو با امکانات اولیه فتح کردن و خاطره و افتخار ساختن، بعد از ساخت تله کابین و امکانات جانبی چقدر کارشون کم ارزش شده؟ وقتی که می بینن یه خانواده یه دفعه ظهر جمعه بعد ناهار به سرش می زنه و با تله کابین در عرض چند دقیق میره بالا و یه دوری با بچه در بغل می زنه وبعد دوباره میاد پایین.

حالا اگه دماوند اینجوری بشه آیا از ارزش کار ما توی این سه روز یا بهتر بگم یک ماه کم میشه؟ نخیر چون اینجا نگاه کیفی یا ارزشی مطرح می شه که اگه دماوند رو تا قله اتوبان هم کنند نگاه ارزشی کم نمی شه. نگاه ارزشی و کیفی همون  همدلی و مهربانی گروه هست. میشه این نگاه رو توی توی چشم های کسی مثل مجید که از دوستان عمار بود دید. وقتی من مریض شدم و با کمال ناباوری دیدم مجید با چه ذوق و شوقی یه کاسه سوپ گرم برام درست کرده و آورد جلوی تختم و ایستاد تا خوردم و دوباره کاسه رو برگردوند و چقدر دلداریم داد و انرژی مثبت که صعود می کنی و حالت خوب میشه. من اون موقع فقط به فکر خوب شدن بودم برای برگشت.

نمونه دیگر این ارزش ها حمید کوهنورد حرفه ای و قدرت مندیه که موقع صعود من بیست سانت به بیست سانت پا به پای من اومد و شارژ روحی داد و با مهربانی و لطف حمید من رسیدم که هیچ وقت حمید بی ادعا رو فراموش نمی کنم.

نگاه ارزشی دیگه دو تا خواهر کوچولوهای تیم بودن؛ مریم و آزاده که ما رو به چشم برادرشون می دیدن و ما هم اون ها رو به چشم خواهر کوچولوهای مهربان. و باز هم از ارزش ها توجه کردین که ما بیست نفر توی این سه روز هیچ کس از دست کسی آزرده و دلخور نشد. هیچ کس با کسی دعوا نکرد. فکر می کنید چون سه روز بود؟ اگه دلخوری و دعوا باشه ده دقیقه هم می تونه کافی باشه و دقت کردین که هیچ چیزی از کسی گم نشد؟ در مجموع این ها ارزش هایی هستن که من از فتح قله دماوند با خودم آوردم و فکر می کنم با زدن تله کابین و حتی اتوبان تا نوک قله هم ارزش این دستاوردها و ارزش ها کم نمیشه.

در پایان از عمار به خاطر مدیریت و توانایی و تجربه ای که در اختیار ما قرار داد تشکر می کنم.

سید فرزاد مجابی نوشته:

سلام سفری به معنای واقعی رویایی سراسر خاطره چه باید نوشت.....

شب قبل از صعود به پیشنهاد سرپرستان گروه سریعا برای استراحت آماده می شدیم. خستگی صعود به ارتفاع 4800 متری جهت هم هوایی و استرس فردایی سخت من را به تخت خواب کشاند. چشمانم گرم می شد که صدای حمید (یکی از لیدر ها) را شنیدم، او با عجله لوازم صعودش را آماده می کرد. کور سوی چراغی در ارتفاع، دل دریایی او را لرزانده بود. با تمام خستگی که ما طی روز به او تحمیل کرده بودیم می رفت که ناجی فرد یا افرادی باشد که نه شناختی از آن ها و نه وظیفه ای در قبالشان داشت. شکر که کوهنوردان چند ساعت بعد به همت حمید و دوستش سالم برگشتند....... و عظمت مردان کوهستان دماوند را به سخره گرفت. 

محمدرضا امیری نوشته:

سلام بر همه دوستان. جا داره از طرف خودم و برادرم از عمار عزیز، حمید دوست داشتنی و مجید گل و همچنین از تک تک اعضای نازنین گروه به خاطر خلق لحظات استثنائی تشکر کنم.

برای همه شما عزیزان پرواز بر اوج قله عزت و سربلندی را آرزو می کنم.